Księgarnia w Paryżu

Tytuł: Księgarnia w Paryżu
Tytuł oryginału: The Paris Bookseller
Autor: Kerri Maher
Rok wydania: 2024
Liczba stron: 336
Wydawnictwo: Znak JednymSłowem

"Na pewno słyszałyście, bo wszyscy słyszeli, że muzyka George'a informuje nas wprost, że nastąpił koniec harmonii. Ta piękna muzyka, która zwodzi nas iluzją, że w życiu rządzi ład i że życie ma sens, to łgarstwo."

Sylvia przeprowadza się z Ameryki do ukochanego Paryża, miasta, które od zawsze przyciągało ją i jej matkę swoim niezwykłym klimatem i pięknem. Po dłuższym poszukiwaniu swojego celu, postanawia otworzyć pierwszą księgarnię z angielską i amerykańską literaturą w Paryżu. Mimo początkowych obaw  właścicielki o powodzenie tego biznesu, zaczyna się tam gromadzić emigracyjna bohema.

"Posiadanie księgarni to coś więcej niż handlowanie zdaniami. To przekazywanie napisanych zdań w odpowiednie ręce."

Sylvie zaczyna otaczać się wybitnymi postaciami, a prowadzenie księgarni nadaje sensu jej życiu, z czasem jednak porywa się na większe przedsięwzięcie. Postanawia wydrukować Ulissesa Jamesa Joyce'a, co jest dosyć ryzykownym posunięciem. Na szali stawia księgarnię, pieniądze i reputację. Ale to właśnie dzięki niej świat może przeczytać obsceniczne arcydzieło XX wieku.

"Nie każda gwiazda jest Gwiazdą Polarną, chérie. Niektóre są mniej oczywiste, bardziej subtelne. Co nie znaczy, że są mniej ważne czy mniej jasne."

Jak można zauważyć, większość książek czytam dla zwykłej rozrywki, czasami jednak sięgam po takie, które nie zostały napisane dla rozrywki, a do przekazania wiedzy. Właśnie taka jest Księgarnia w Paryżu, przedstawia historię miejsca - księgarni Shakespeare and Company, miejsca, które w międzywojennym Paryżu było przestrzenią do szerzenia się kultury, swobody i wolności - a także tło powstawania Ulissesa. Przyznam szczerze, że o ile jestem zakochana w Warszawie tego okresu to, Paryż nie zrobił na mnie aż takiego wrażenia. Nie pokochałam go, nie zafascynowałam się nim. Nie mogę jednak odmówić mu kilku rzeczy, przez które zyskał moją sympatię. Najbardziej podobała mi się panująca tam wolność, związki homoseksualne, mimo że nie afiszowano się z nimi, były akceptowane, kobiety miały dużo swobody (w porównaniu do innych państw), z powodzeniem mogły prowadzić własny biznes, były (w miarę poważnie) traktowane podczas filozoficznych dysput chociażby o literaturze, a do tego życie kulturalne mogło się swobodnie rozwijać. Nie zabrakło tu także przedstawienia napięć w związku z pojawiającym się kryzysem i obawami związanymi z nadciągającą wojną. Powieść porusza także inne kwestie - relacje Sylvi z odwiedzjącymi ją pisarzami, samym Jamesem czy Adrienne - przyjaciółką, kobietą bez, której nie wyobrażała sobie życia. Pokazuje nie tylko jej zawodowe życie, ale też i prywatne, naznaczone emocjami i sensualnością. Dzięki temu czułam, że mam do czynienia z ludźmi z krwi i kości i dzięki temu odebrałam tą książkę bardziej osobiście. Jak już wspomniałam na początku, nie jest to książka napisana dla dostarczenia rozrywki, momentami jest trudna, wymagająca skupienia i skłaniająca do refleksji, ale warto po nią sięgnąć, bo dzięki niej można dowiedzieć się o wspaniałej kobiecie, które dołożyła cegiełkę do zmiany świata. 

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Znak JednymSłowem.

Moja ocena:
8/10

Glennkill. Sprawiedliwość owiec

Tytuł: Glennkill. Sprawiedliwość owiec
Tytuł oryginału: Glennkill. Ein Schafskrimi
Autor: Leonie Swann
Cykl: Sprawiedliwość owiec (1)
Rok wydania: 2024
Liczba stron: 484
Wydawnictwo: Grupa Wydawnicza Relacja

"- Stado owiec można łatwo spędzić, bo coś o nich wiesz. Wiesz, że zawsze zostaną razem. Zrobią wszystko, żeby zostać razem. Dlatego można je spędzić. A pojedynczej owcy już nie. Pojedyncza jest nieprzewidywalna. Samotność ma swoje dobre strony."

W małym irlandzkim miasteczku zostaje znalezione ciało pasterza na jego własnym podwórku. Zostało one przebite szpadlem. Jego sprytne i niesłychanie inteligentne owieczki postanawiają rozwikłać przyczynę i okoliczności tej zagadkowej śmierci.

"Owce nie należą do stworzeń gadatliwych. A to dlatego, że pyszczki mają często pełne trawy, a czasem trawę mają i w głowie."

Podejrzani są wszyscy, a świat widziany owczymi oczami jest niezwykły. Już na pierwszych stronach pada stwierdzenie, że "szpadel to nie choroba", co jest początkiem wnikliwych analiz tych uroczych czterokopytnych zwierzątek. A mają one do dyspozycji dobry wzrok, niezastąpiony węch i niezwykłą intuicję. Do tego są niezwykle zabawne i spostrzegawcze, niejeden raz zaskoczyły celną uwagą na temat ludzi.

"Przybite owce wymieniły spojrzenia. I na przekór wszystkiemu znowu zaczęły się paść. Chciały pokazać Pannie Maple, jak cudowne i proste i cudownie bezmyślne może być owcze życie."

Kocham owieczki, to moje ulubione zwierzątka i w związku z tym nie mogłam nie sięgnąć po tę pozycję. Zachwyciła mnie ona pod każdym względem. Było w niej mnóstwo spostrzegawczych uwag o ludzkim życiu, dużo nieoczywistego humoru i całkiem sporo mądrości. Nie jest to książka, którą można pochłonąć na raz. Ja się nią delektowałam, każdym rozdziałem, każdą stroną i każdym akapitem. Byłam pod ogromnym wrażeniem zbudowanego klimatu, w którym owieczki są mądrzejsze od ludzi, wydają się nieomal guru mądrości, mimo że czasami w głowach mają już wcześniej wspomnianą trawę. To wszystko mnie zachwyciło, bo owieczki czasami same wiedziały, że niewiele wiedzą, że właściwie to nie rozumieją o co chodzi, że ludzie są dziwni, ale z drugiej strony były przekonane o swojej wyjątkowości, bo miały doskonały węch, którego ludzie nie mieli zupełnie. Po prostu nie dało się nie kochać ich prostoty i prostoty życia jakie wiodły. Podczas czytania zatęskniłam na zielonym pastwiskiem i pasącymi się na nim wyjątkowymi wełenkami. 

Za książkę serdecznie dziękuję Grupie Wydawniczej Relacja.

Moja ocena:
10/10

Cicha woda brzegi rwie

Tytuł: Cicha woda brzegi rwie
Autor: Renata Kosin
Cykl: Jemiołki (3)
Rok wydania: 2025
Liczba stron: 
Wydawnictwo: Książnica

"Gdyby Pan Bóg stworzył kobiety do usługiwania mężom, synom i czort wie komu jeszcze, po co dawałby im inne talenty? A prawie każda jakiś ma, tylko czasem sama o tym nie wie, tyle ma innych spraw na głowie."

Gaja miewała kiedyś przeczucia, myślała że po ślubie ich straciła, ale powróciły. Dziewczyna zdaje sobie sprawę, że nas Jemiołkami zawisła czarna chmura, a ona jedyna może zapobiec złu. 

"Kiedy człowiek stoi w miejscu, wtedy się zapada, zwłaszcza tutaj, gdzie ziemia gliniasta i mokra przez bliskość rozlewiska."

Nic jednak nie jest oczywiste, bo w okolicy pojawił się podejrzany mężczyzna, powróciła córka, która zawsze sprawiała problemy, proboszcz stał się podejrzanie zadowolony, a i lokalny pijak zdaje się mieć z tym wszystkim coś wspólnego. Czy Gai uda się rozwikłać tą sprawę nim będzie za późno?

"Najgorzej, jak się człowiek zastanawia, co ludzie powiedzą, i żyje nie pod swoje, a cudze dyktando."

Jak to u mnie bywa rozpoczęłam swoją przygodę z Jemiołkami od trzeciego tomu. Początkowo czułam się odrobinę zagubiona, ale bardzo szybko się odnalazłam. Autorka bardzo zgrabnie opisała postacie i łączące ich relacje. Od tego momentu poczułam się niemalże członkiem społeczności i żywo interesowałam się jej losami. Mimo, że nie jestem wielką fanką sielskości wsi, zawsze bardziej ciągnęło mnie do miasta, to Jemiołki mają w sobie jakąś magię, że z miejsca ich pokochałam. Pełnia ciepła, serdeczności, sielskości i autentyczności… chociaż czasami miałam wrażenie, że niektóre zwyczaje już nawet na wsiach nie są praktykowanej to i tak mnie urzekł ten klimat. Czułam się nim otulona niczym ciepłym kocykiem. Co również jest dziwne, mimo że nie brakowało tu sporów i waśni to podczas czytania czułam cudowną błogość. Czułam jakbym chciała odwiedzić to miejsce i zostać w nim na jakiś czas. Jestem wdzięczna, że mogłam chociaż na chwilę tam trafić za sprawą tej powieści.

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Książnica.

Moja ocena:
8/10