Wichrowe wzgórza

Tytuł: Wichrowe wzgórza
Tytuł oryginału: Wuthering Heights
Autor: Emily Brontë
Rok wydania: 2022
Liczba stron: 448
Wydawnictwo: MG

"Przewodnią myślą mego życia jest on. Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a on zniknął, wszechświat byłby dla mnie obcy i straszny, nie miałabym z nim po porostu nic wspólnego."

 

Mały Heathcliff, jako sierota, trafia do domu Ernshawów. Wszyscy są mu przeciwni. Z czasem jednak zyskuje sympatię służącej i swej rówieśnicy Ctatheriny, córki swych opiekunów. Wciąż jest natomiast prześladowany przez przyszłego dziedzica Hindleya. Po śmierci pana Ernshawa, Hindley, robi z Heathcliffa niewolnika. Pomimo, że Catherine jest damą nie zmienia nastawienia do brudnego i nieokrzesanego chłopca. Co więcej jest trochę taka jak on. Z czasem młodzi stają się sobie coraz bliżsi. Zaczynają darzyć się gorącym uczuciem i stają się niemalże nierozłączni. Mogłoby wydawać się, że nic nie jest w stanie ich rozdzielić. Jednak los postanawia spłatać im figla. Wszystko ulega zmianie, gdy dziewczyna poznaje nowych przyjaciół z sąsiedztwa.

 "Nie mogę żyć bez mego życia! Nie mogę żyć bez mojej duszy!"

Catherine zaczyna stawać się piękną damą i nie przypomina już tamtej dziewczyny. Spędza więcej czasu z Edgarem i Izabelą niż z Heathcliffem. Chłopak czuje się wtedy bardzo upokorzony i odrzucony. Co więcej, pewnego wieczoru podsłuchuje rozmowę Cathy i służącej Nelly. Catherine zwierza się jej, że nigdy nie mogłaby wyjść za Heathcliffa. Młodzieniec znika wtedy na trzy lata, aby powrócić jako bogaty mściciel. Od jego powrotu, wszystkich spotyka nieszczęście. Mężczyzna dokłada wszelkich starań, żeby wszyscy, którzy uczynili jego życie koszmarem, przeszli piekło...

 

 "Masz, na co zasłużyłaś. Sama siebie zabiłaś. tak, teraz mnie całuj i teraz płacz! Żądaj ode mnie pocałunków o łez... będę dla ciebie tylko trucizną i wyrokiem potępienia."

 

Dawno nie czytałam powieści, w której irytowaliby mnie chyba wszyscy. Nelly Dean. Z jednej strony była przyjaciółką Heathcliffa, kiedy był młody, pomagała mu. Kiedy jednak powrócił i zanim jeszcze poznała jego zamiary, stała mu się wrogiem.Podobnie było z młodym Haretonem (synem Hindleya). Kiedy był małym chłopcem zastępowała mu matkę i uwielbiała go. Kiedy spotkali się po długiej rozłące (chłopiec wyrósł na hultaja i nie pamiętał swojej piastunki) również i jego krytykowała jakby zapomniała o swoich uczuciach do niego. Kolejny był Linton (syn Heathcliffa). Ten to chyba był najgorszy ze wszystkich. Gorszy chyba nawet od swojego ojca. Nie patrzył na nikogo i na nic. Pragnął wyłącznie swojej wygody. Wciąż tylko narzekał jak mu źle, jak mu niewygodnie i jak... ugh... Duża wina jednak spoczywa na matce, która wychowała go w ten sposób. Szkoda jedynie, że przed śmiercią skrzywdził kilka dobrych ludzi. Najbardziej jednak złościła mnie Katarzyna. Wciąż nie rozumiem jak mogła wyjść za Edgara Lintona kochając Heathcliffa. Nie rozumiem również jak mogła zatruwać życie tym dwóm mężczyznom (których kochała), kiedy wrócił Heathcliff. Mogła przecież wywołać skandal i uciec z nim daleko. Z pewnością dostałaby w takiej sytuacji rozwód. Edgar z pewnością by cierpiał (ale z pewnością nie tak jak to się później stało). No i z pewnością wtedy Heathcliff nie niszczył by tak wszystkich dookoła. W ogólnym rozrachunku chyba to byłoby o wiele lepsze rozwiązanie niż to jakie zastosowała Katarzyna. 

Przyznaję, że jest to moje drugie spotkanie z książką i tym razem chyba jeszcze krytyczniej podeszłam do absurdalnego zachowania bohaterów. Katarzyna nie fascynowała mnie już wcale, a Heathclifa w żaden sposób nie potrafiłam usprawiedliwić. Podczas czytania czułam jedynie przygnębienie. Momentami aż nie mogłam uwierzyć, że to powieść napisana przez kobietę.

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu MG.

Moja ocena:
6/10