Lato leśnych ludzi

Tytuł: Lato leśnych ludzi
Auotr: Maria Rodziewiczówna
Rok wydania: 2022
Liczba stron: 299
Wydawnictwo: MG

"Leśni ludzie zwykle trzymają się samotnie, dusze swe kryją, o swoim wnętrzu z nikim nie mówią, wiedząc, że to innych nie zajmuje.
W potwornym młynie ziemskim, gdzie bożyszczem są interes, walka o zbytek i użycie wykwitu cywilizacji, obcując z innymi, mają w oczach często zgrozę lub krytyczne zdumienie, ale milczą, i spełniają swe społeczne obowiązki, baczą tylko, by się nie dać zgnieść, zmiażdżyć. O dusze swe nie są trwożni: tych zaraza świata nie skazi."

Trójka miłośników przyrody - Rosoma, Pantera i Żuraw - spędza razem lato w leśnej głuszy. Zachwyceni naturą starają się żyć według jej praw. Czasami jednak zapominają o tym, że to nie oni nią rządzą i próbują narzucić jej człowieczą moralność. Zapominają, że przyroda ustala własne reguły, które człowiek powinien zaakceptować.

 "Wszystko być może, byle znalazł się głupi, co kłamcy uwierzy." 

Do tej trójki dołącza kilkunastoletni Coto przybyły z miasta, który na łonie przyrody ma wyleczyć się z miłości do starszej kobiety. Dni mijają im na ciężkiej pracy, poznawaniu lasu i życiu w zgodzie z naturą bez pośpiechu, bez gonienia za czymś, bez ciągłego zerkania na zegarek...

 "Co jest gorszego dla człowieka niż drugi człowiek?" 

Jestem osobą, która od dziecka zachwycała się wygodami miasta, a nie przepadała za wsią. Ostatnio jednak tak jestem zmęczona miejskim pędem życia, otoczeniem fałszywych ludzi, że zaczynam tęsknić za swobodą natury, dzikością przyrody i odpoczynkiem na świeżym powietrzu. To właśnie Lato leśnych ludzi uzmysłowiło mi jak bardzo tego potrzebuję. Początkowo książka nie przypadła mi do gustu, zwyczajnie nie mogłam jej zrozumieć, ale kiedy już się w nią zagłębiłam, dostrzegłam całą mądrość jaką w niej zawarła autorka. I chociaż została ona napisana dawno to przesłanie jest ponadczasowe. 

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu MG.

Moja ocena:
7/10